Szamotuły. Katarzyna Zaraś i Krzysztof Łączkowski wystąpili w kinie "Halszka" [ZDJĘCIA]

Utwory Krystyny Prońko, Dawida Podsiadło, grupy The Police, Czesława Niemena, a także teksty Agnieszki Osieckiej otulone pięknym, wyszukanym dźwiękiem, przez ponad godzinę rozbrzmiewały w szamotulskiej "Halszce". Rozbrzmiewały z mocą i energią w wyrazie słowa oraz muzyki zamkniętych, o które z trudem można byłoby podejrzewać nastolatków. A jednak.

Przebojowa i rezolutna wokalistka, Katarzyna Zaraś oraz akompaniujący jej na pianinie bardzo stonowany i wyciszony Krzysztof Łączkowski, świetnie kontrastowali ze sobą na scenie, paradoksalnie wytwarzając pewien rodzaj artystycznej chemii. Widoczna w ich wzajemnej relacji lekkość, ale i wielka radość czerpana z rozmowy z muzyką, jej zrozumienie, a zarazem pragnienie nadawania tradycyjnemu brzmieniu nowych form i wyrazów, świadczyły o wyjątkowej wrażliwości. Mimo pewnej tremy, zdawali się stanowić 2 elementy układanki, które choć tak różne, tworzyły bardzo szczególny, niecodzienny, a przez to ciekawy obraz.

Ciekawe były same aranżacje utworów, po które sięgnęli. Zmieniając ich tempo, jak w przypadku piosenki "Jesteś lekiem na całe zło", czy wywracając wprost do góry nogami linię melodyczną kultowego "Roxane", odważnie prezentowali własne interpretacje doskonale znanych kompozycji. O tych osobistych "analizach" opowiadali zresztą w przerwach między kolejnymi utworami, wyjaśniając poniekąd, w czym kryje się ich istota.

Swoim warsztatem i wrażliwością zachwycali nieustannie. Popisy wokalne obdarzonej szalenie charyzmatycznym, mocnym i głębokim wokalem Kasi Zaraś oklaskiwano długo po tym, gdy postanowiła zamilknąć. Nacechowana z kolei mnóstwem rozmaitych emocji i bardzo dobra technicznie gra Krzysztofa Łączkowskiego, stanowiła przepiękne tło instrumentalne, stawiając zarazem kropkę nad i w całej prezentacji.

Publiczność nie szczędziła braw i pochlebnych komentarzy. Słusznie. Bo taki duet - duet, który gra ze sobą zaledwie od kilku miesięcy, a mimo to potrafi docierać do każdego słuchacza i słuchaczki z osobna, zadziwiając i zachwycając zarazem - można byłoby słuchać bez końca.